مدح و ولادت امام حسین علیه‌السلام
هــوای عشق به سر دارم و دلی شیـدا و چشم های پر از شوق رو به خــدا هوای این دل مجنون چقدر طوفانی ست چقدر شور تلاطم گرفته چون دریــا از آســمــان خــدا بــوی سیـب می آید که بــرده هــوش تــمام اهــالی دنــیا زمین شهر مدینه چو عرش اعلاء شد ز ازدحــام ملائـک به شــادی آن ها نگاه خیره ی بالا به سمت خانـۀ عشق میــان خــانه دلی پــر کـشیده تا بالا ببین دلی پــدرانــه تـپـیـد و شیــدا شـد و مــادرانه کــسی گــرم گــفـتن لالا از آســمــان خــدا نــور عشق تــاپیده به روی دامن مــادر حسین خــوابیده علی دوباره در آغوش خود قمر دارد میان خانه ی خود دلبــری دگر دارد کرامت قــدم نــو رسیــده بـاعث شــد که باز فطرس پر بسته بال و پر دارد ز ازدحام گدایان مجال حرکت نیست شنیــده اند دوبــاره عــلــی پسر دارد برای سوره ی کوثر شکوه فجــر آمد فقط خـدا ز دل فــاطــمه خبــر دارد کنار مــهــد حسین آمــده حسن امشب شبی که نخــل امید دلش ثــمـر دارد ز بوی سیب، زمین خــدا معــطر شد به آب، کــشتی اربابمان شنــاور شد پریده ایم به شــوقی که آسمــان باشی و قطره ما و تو دریای بی کران باشی مگر نگفته پــیمــبر حسین و منّی پس تو بــاید اشــهــد ربــانی اذان بــاشی تو آفریــده شدی این و آن گــرفـتارت تو آفریده شدی عشق این و آن باشی قسم به کعبۀ شش گوشه ای که تو داری مــدار شش جهت هفت آسمـان باشی تو سیــدالــشّهــدایـی امـام عــاشــورا بعید نیست خــداگونه جــاودان باشــی امام کرب و بلایی و مثــل مهتــابـی خوشا به حال دل من که نعم الاربابی |